a cartoon boy sitting on the ground next to a bonfire

बाहेर वादळ आले, वारा बनशीसारखा ओरडत होता कारण सारा अंधुक प्रकाश असलेल्या केबिनच्या कोपऱ्यात अडकली होती. "हे कधी थांबेल असे वाटते का?" तिने विचारले, तिचा आवाज क्वचितच कर्कश आगीच्या वर चढत होता. जॅक, जीर्ण झालेल्या पलंगावर पसरलेला, हसला. “हे एक वादळ आहे, मॅरेथॉन नाही. जेव्हा ते चांगले आणि तयार असेल तेव्हा ते सोडले जाईल.” त्याने आणखी एक लॉग ज्वालांवर फेकले आणि हवेत स्पार्क्स पसरवले. "छान, म्हणून आम्ही येथे अनिश्चित काळासाठी अडकलो आहोत." तिने गुडघ्याला मिठी मारली, किंचित थरथर कापली. "आमच्याकडे स्नॅक्स संपले तर?" "स्नॅकोकॅलिप्स!" तो हसला, त्याच्या बाजूला लोळला. "मी तुमच्यासाठी चिप्स लढवीन. शेवटची पिशवी जतन करायची आहे.” त्याच्या हास्याच्या आवाजाने केबिन भरून गेली, बाहेरच्या वादळाचा फरक. "फक्त मला वचन दे की तू फर्निचर खायला सुरुवात करणार नाहीस," तिने चिडवलं आणि त्याला तिच्या पायाने मुका मारली. "तुम्ही विनोद सांगत राहण्याचे वचन दिले तरच," त्याने हसत परत गोळी झाडली. वारा जोरात ओरडत होता, खिडक्यांच्या काचा फोडत होता. "ठीक आहे, ठीक आहे!" ती हात वर करत म्हणाली. "ठोका, ठोका." "कोण आहे तिकडे?